به نقل از «تسنیم»

اصحاب امام حسین برای یاری او در کربلا چه سختی‌هایی را به جان خریدند؟

تاریخ انتشار: ۲۸ شهریور ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۰۴۳۶۷۸

علی غلامی استاد دانشگاه امام صادق (ع)، ۴ دلیل اساسی که سبب متمایز شدن یاران امام حسین در کربلا از بقیه افراد می‌شود را تشریح کرد. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، علی غلامی عضو هیئت علمی دانشگاه امام صادق علیه السلام در برنامه تلویزیونی «در مسیر حسین» شبکه افق سیما با اشاره به اهمیت توجه به زندگی و سلوک یاران امام حسین علیه السلام در عاشورا گفت: شهید مطهری در کتاب «حماسه حسینی» می‌فرمایند: «ما در دو بعد نهضت عاشورا، یعنی بُعد ظلمانی و نورانی، بُعد ظلمانی را بسیار برجسته کرده‌ایم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

» در حقیقت، به هر کدام از ما بگویند که درباره شمر صحبت کنید، به راحتی می‌توانیم نکاتی را بیان کنیم، اما اگر بگویند درباره «بُریر» از یاران امام حسین سخن بگویید، نمی‌توانیم. اینکه یاران اباعبدالله مظلوم واقع شده‌اند به این دلیل است که شاید دستانی نمی‌گذارند این گوهرهای درخشان آنهم در آن شرایط عجیب کربلا بدرخشند. 

وی ادامه داد: به نظرم قبل از هر چیز باید شرایط آن روزهای کربلا را بررسی و تصویر کرد، چرا که ارزش یک کار یا اتفاق، وابسته به بستری است که در آن رخ می‌دهد. بنابراین باید به این سؤال پاسخ بدهیم که یاران امام حسین علیه السلام در چه شرایطی ایشان را یاری کردند؟ آنان در وضعیتی اباعبدالله را یاری کردند که مطمئن بودند شکست می‌خورند. زمانی که حضرت از مکه حرکت کردند، روایت داریم که نزدیک به هزار نفر با ایشان حرکت کردند. تصور آنان این بود که امام حسین به کوفه می‌رود و حکومت تشکیل می‌دهد و ما هم در کنار او خدمت می‌کنیم. بنابراین هدف آنان جنگ در رکاب سیدالشهدا نبود. 

در مسیر، به منزلگاه «زباله» می‌رسند و حضرت خطاب به آنان می‌گوید: «خبر دهشتناکی به ما رسیده است؛ هانی بن عروه، عبدالله بن بقطر و مسلم بن عقیل به شهادت رسیده‌اند.» سکینه خاتون روایت می‌کند که مردم مکه فوج فوج از پدرم جدا شدند و حتی نقل داریم که 50 نفر هم نماندند. بنابراین یاران واقعی امام حسین با اینکه می‌دانستند شکست می‌خورند کنار نکشیدند. این یاران مطمئن هستند که از پیروزی ظاهری خبری نیست. 

استاد دانشگاه امام صادق بیان داشت: از سویی دیگر، شاهد فقدان پشتیبانی آدم‌های خاص آن زمان از اباعبدالله هستیم. عبدالله بن جعفر، ابن عباس و ... که از چهره‌های تأثیرگذار آن زمان بودند، امام حسین را همراهی نمی‌کنند. آیا این عدم همراهی، آنان را به شک نمی‌اندازد؟ خیر. می‌گویند چون امام حسین گفته برویم، ما هم می‌رویم. دلیل سوم، قدرت فراگیر حکومت ظلم است. معاویه از سال 18 تا 41 در شام حاکم شد و از سال 41 تا 60 نیز خلیفه مسلمین بود. او 42 سال حکومت کرده اما باید بپرسیم که در این دوران چه اتفاقاتی رخ داده است؟ به نظر می‌رسد که در این دوران با تطمیع و اختناق همه را ساکت کرده است. مالک اشتر، محمد ابی‌بکر، امر بن حمد، علی بن حاتم و ... را به شهادت رسانده است. بنابراین یاران امام حسین به جنگ کسی می‌روند که ظاهراً از قدرت او کسی جان سالم به در نمی‌برد. 

وی تأکید کرد: نکته چهارم این است که از ستایش عمومی نیز خبری نیست. بگذارید مثالی بزنم؛ در زمان دفاع مقدس هر کس که می‌خواست به جبهه برود، همه بدرقه‌اش می‌رفتند و هدیه‌ای به او می‌دادند. چنین فردی با ستایش به جبهه‌ها می‌رفت، آیا در عصر سیدالشهدا شاهد چنین بدرقه‌ای بودیم؟ دقت داشته باشید که امام حسین متهم به «خارجی بودن» است. زمانی که ایشان از مدینه بیرون می‌آید، یزید به «عبدالله بن عباس» در مکه نامه می‌نویسد و می‌گوید: «حسین را از اینکه در جامعه تفرقه بیندازد، بازدار.» چنین عباراتی در زمانی که حضرت مسلم دستگیر می‌شود نیز به چشم می‌خورد. بنابراین یاران امام حسین در شرایطی با او همراهی می‌شوند که جو عمومی نیز علیه اوست.

راه همیشه هموار کربلا/به تو مدیونم امام حسینتکیه تسنیم| امام حسین(ع) ظهر عاشورا همه را به نماز سوق داد

انتهای پیام/ 

منبع: تسنیم

کلیدواژه: شبکه افق تلویزیون امام حسین ع کربلا شبکه افق تلویزیون امام حسین ع کربلا یاران امام حسین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۰۴۳۶۷۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نوه دختر امام خمینی در خارج از کشور مشغول چه کاری است؟

خانم معصومه حائری یزدی همسر آیت‌الله سید مصطفی خمینی و دختر آیت‌الله شیخ مرتضی حایری یزدی صبح روز ششم اردیبهشت ۱۴۰۳ خورشیدی در تهران درگذشت.

آن طور که عصر ایران روایت کرده است؛ وی مادر سید حسین و مریم خمینی بود. حجت‌الاسلام سید حسین خمینی از اوایل دهه ۶۰ عملا از عرصه های رسمی و رسانه‌ای کنار است و خواهر او (نوه امام خمینی) هم در خارج از کشور زندگی می‌کند و به طبابت و کارهای علمی اشتغال دارد و خانواده برای دفن مادر منتظر بازگشت اوست. (دو فرزند دیگر در کودکی درگذشته بودند).

از نکات شگفت‌آور زندگی خانم حایری این که به رغم آن که عروس ارشد امام خمینی و منتسب به یک خاندان بزرگ و مشهور روحانی دیگر هم بود زندگی بسیار عادی و گاه توام با سختی و رنج داشته است.

او شیفته سید مصطفی خمینی بود و خاطرات هجران او را با اشک بیان می‌کرد و همچون اعضای خانواده امام که آقا مصطفی را «داداش» خطاب می‌کردند او هم عادت کرده بود همسرش را این گونه خطاب و حتی بعد از فقدان چنین یاد کند.

با این که عروس ارشد امام اهل مصاحبه با رسانه‌ها نبود اما برای اولین بار اول آبان ۱۴۰۰ و به مناسبت چهل‌وچهارمین سالگرد درگذشت مشکوک سید مصطفی خمینی گفت‌وگویی با او منتشر شد که بسیار مورد توجه قرار گرفت خصوصا جاهایی که حکایت از نگاه امروزین آقا مصطفی خمینی داشت و تصویر متفاوتی از فرزند فقید امام ترسیم می‌کرد.

درباره فرزندان چنین گفته بود: «خدا چهار فرزند به من داد که دو تا از آن‌ها از دنیا رفتند و الان تنها حسین و مریم برای من باقی مانده‌اند. هر دو دختر بودند و یکی در ایران و یکی در نجف از دنیا رفت. اولی چند روز بعد از به دنیا آمدن از دنیا رفت و علتش هم این که اوضاع ما در آن ایام به خاطر مسائل انقلاب خیلی ناجور و نامناسب و دگرگون بود و در همان ایامی که تازه این دختر به دنیا آمده بود، نیروهای دولتی وارد منزل ما ‌شدند و هول و هراس ایجاد ‌کردند و حال خود من خیلی بد و خراب بود و شاید این بچه بر اثر همان مسائل مُرد و از دنیا رفت.

دومی هم بلافاصله بعد از تولد و بر اثر یک بیماری کشنده از دست رفت؛ البته برخی به من می‌گفتند که این فرزندم، پسر بوده ...»